Gallici blikte terug op zijn jeugdjaren bij de Ann Demeulemeester lente/zomer 2025 show

Tijdens een preview legde ontwerper Stefano Gallici uit dat hij bij de mode kwam door muziek, namelijk punk, indie en garage. Hij koos er daarbij voor om terug te duiken in zijn tienerobsessies. We lezen in die preview:

“Ik moet dit seizoen nog steeds denken aan de laatste dagen van de zomer. Net nu hij ten einde loopt. Elke dag was fijn om wakker te worden en door te brengen in de zon.

De zon, de door de zon gewassen kleren, de schaduwen die vervagen en vervagen zoals wanneer je op klaarlichte dag aan zee in slaap valt. Als je wakker wordt, zijn ze allemaal misvormd. Zonder shirt en in jeansbroek.

Ik luister naar Crystal Castle II van Crystal Castles terwijl ik deze schijnbaar willekeurige aantekeningen schrijf in de vroege ochtenduren, een paar uur voor de show. “Fleetwood Mac's 'Rumors' was de plaat van die zomers. Een van mijn favorieten. Mijn moeder draaide het elke ochtend. Wat een fascinerende combinatie van geluiden, verloren en gevonden. Een zoet, teder gevoel: liefde of vriendschap? Ik weet het niet.

Het kant is zacht. De huid is zacht. Deze collectie is geboren uit deze bundel gedachten en emoties. Ik liet ze stromen terwijl ik bezig was, het ene gevonden, het andere verloren. Er is kant en denim, en gebreide kleding die fladdert als veren. Er is rek en doorzakken, en de soepelheid van tailoring. Er zijn de oneindige manieren van een sjaal. De lange stroming van een badjas, het verlangen naar zelfversiering, de schrijnende verstrooidheid: elke dag is het een plezier om wakker te worden, om je aan of uit te kleden. Ik heb toen nooit een bandana om mijn hoofd gedaan, maar ik hou nog steeds van de look van een jonge Mike Muir. Mijn jeansbroeken daarentegen waren voortdurend gescheurd en mijn oma bleef ze maar oplappen. Waar ik naar op zoek ben is onbepaaldheid. Een ambiguïteit van kleding, van zijn en van gedrag die je de vrijheid geeft om te zijn zoals je wilt, zonder grenzen, zoals die zomerdagen en de oneindige mogelijkheden die ze boden. De rauwheid: een ongefilterde vertaling van dit gevoel. Woorden hebben moeite om het te vangen, maar ze transformeren het in een belofte.

Ann Demeulemeester is voor mij een mentaal landschap dat stukje bij beetje moet worden opgebouwd: toevoegen, weghalen, persoonlijke gevoelens en autobiografie in het proces verweven, vinden en verliezen, verliezen en vinden.

Laat me een beetje meer dromen.”