Luc Tuymans exposeert met eerste solo tentoonstelling 'La Pelle' (de huid) in Italië, in Palazzo Grassi in Venetië. In samenwerking met curator Caroline Bourgeois werden 80 werken geselecteerd uit de Pinault-collectie, internationale musea en privécollecties van de kunstenaar, van 1986 tot nu.

&nbsp;

&nbsp;

L&#39;OFFICIEL ART: De titel van uw tentoonstelling, &#39;La Pelle&#39; verwijst naar het gelijknamige boek van Curzio Malaparte (gepubliceerd in 1949).&nbsp;Kan je&nbsp;iets vertellen over het hoe en waarom deze verschillende werken samen worden gepresenteerd in het Palazzo Grassi?

LUC TUYMANS: Eigenlijk speelt&nbsp;Malaparte geen fundamentele rol in de constructie van de tentoonstelling.&nbsp;Het speelt eerder op de achtergrond. De huid staat voor&nbsp;de huid van het schilderij (net als bij het boek gaat het hier eerder over het naar de hand zetten van de werkelijkheid, en kan je het ook als iets &#39;onderhuids&#39; interpreteren, dixit Koen van Boxem van&nbsp;De Tijd). Het concept van de tentoonstelling roept &#39;momentaliteit&#39;&nbsp;op. Voor mij&nbsp;een manier om me niet rechtstreeks op het uitbeelden van de actualiteit te richten. Ik zie de tentoonstelling niet als een&nbsp;echte overzichtstentoonstelling omdat tweederde van de geselecteerde werken vrij recent zijn - van 2015 tot 2018. Het werk van Malaparte is dus een soort metafoor van iets dat extreem gevoelig&nbsp;is, maar ook een ruimere dimensie toevoegt. Het overstijgt de literatuur.&nbsp;De tentoonstelling wordt gehouden in Itali&euml;, en er werd ook een werk ge&euml;mailleerd. Van het schilderij geheimen&nbsp;(1986) werd namelijk een grote moza&iuml;ek gemaakt. Het schilderij roept een fascistisch idee&euml;ngoed&nbsp;op ... Zodra je het Palazzo Grassi binnenstapt&nbsp;zal je zeker elementen waarnemen die je reeds voordien in mijn werk zag. Ik probeerde een consensus te bereiken tussen het visuele en de verschillende links die ten grondslag liggen aan mijn werk.

&quot;Je kunt je niet voorstellen waar een man toe in staat is, wat hij zou doen om zijn huid te redden. Deze vuile huid&quot;, schreef Malaparte in zijn boek. Of je nu aan de kant van de onderdrukkers of de onderdrukten staat, de geschiedenis is een lange illustratie van dit citaat ... Is je werk een metafoor voor zowel je individuele als voor de collectieve geschiedenis?

Ik ben geen &#39;schilder van de geschiedenis&#39; stricto sensu, maar mijn schilderijen bevatten eigenlijk beelden die verwijzen naar herinneringen, voornamelijk gelinkt aan macht&nbsp;en zijn uitvloeisels. Zoals&nbsp;fysiek geweld, maar ook in de psychologische vorm. In welke regio je je ook&nbsp;bevindt, je kan er niet omheen dat we leven in een tijd van grote verwarring: opstand&nbsp;van volkeren, nationalistische verscheurdheid, slavernij, en de rol die de media hierin spelen en de manier waarop de waarheid soms wordt verdraaid. We kunnen niet zomaar genoegen nemen met onze geschiedenis. De tentoonstelling gaat in op een aantal cruciale thema&#39;s, zoals het kolonialisme, de Tweede Wereldoorlog... op een onrechtstreekse manier, nooit in een frontale aanval. Ik vergeet niet dat we hier in Veneti&euml; in een nogal &quot;perverse&quot; stad zijn: een luxe stad die van oudsher een essenti&euml;le geopolitieke rol heeft gespeeld&nbsp;als belangrijkste stopplaats voor wie naar het oosten moest reizen. Verschillende elementen zijn multi-interpretabel&nbsp;of co-existeren, inclusief de architectuur die een soort decadentie uitstraalt. Wat resulteert in een tentoonstelling die op een ongekende manier werd samengesteld, en waarin&nbsp;het begrip &#39;tijd&#39;&nbsp; werd ge&iuml;ntegreerd.

&nbsp;

Hoe was de samenwerking met Caroline Bourgeois&nbsp;om deze &#39;carte blanche&#39; in een concept te gieten en in beeld te brengen?

Twee jaar lang hebben Caroline Bourgeois en ik het principe van &lsquo;understatement&rsquo; voor ogen gehouden om zodoende de scenografie van de nodige luchtigheid en zuurstof te voorzien. Een betrachting die tijdens de jaren van voorbereiding ook een hele evolutie heeft doorgemaakt.&nbsp;

Je vertrekt bij het schilderen van een iconografisch document (foto&#39;s, televisiebeelden, krantenknipsels...) van waaruit je&nbsp;je eigen wereld schildert. Dit noem je zelf &#39;echte vervalsing&#39;, waarom ben je&nbsp;op deze manier gaan werken?

Daarvoor moet ik teruggaan naar mijn eerste werken&nbsp;die ik maakte op mijn 18de ... vandaag ben ik er 60. In die tijd moest ik een hulpmiddel gebruiken om te kunnen schilderen. Het idee bestond erin om werken te maken die er voor de kijker uitzagen alsof ze net zo goed dertig jaar eerder konden zijn gecre&euml;erd. Een teruggaan in de tijd. Ik heb altijd een soort wantrouwen gevoeld naar&nbsp;beelden toe, een soort twijfel aan hun waarachtigheid. En als ik daarop terugkijk vind ik nog steeds dat ik het bij het juiste eind had. Het werk is belast met een impliciete dubbelzinnigheid. Mijn werkwijze en benadering is in de loop van de jaren ge&euml;volueerd, ik heb me een aantal elementen toege&euml;igend, zoals bijvoorbeeld documenten&nbsp;die ik heb herwerkt om ze picturaal te maken. Mijn doel was dus niet om een beeld te bewerken dat op zichzelf al beladen was van interpretaties, maar om een bepaalde picturaliteit in deze beelden te leggen. Wanneer ik te maken heb met beelden waarvan ik de betekenis ken, bekommer ik me om de manier waarop ik ze ga schilderen.

Deze tentoonstelling brengt oude-&nbsp;en recente werken samen: hoe is je&nbsp;werk ge&euml;volueerd sinds&nbsp;de&nbsp;(midden) jaren tachtig? 
Ik stopte met schilderen eind jaren zeventig en filmde vijf jaar lang. Omdat ik een punt had bereikt waarop ik&nbsp;gekweld was, Ik had niet genoeg perspectief. In deze periode kon ik de afstand vinden die ik nodig had om een afbeelding te kunnen maken. Toen ik opnieuw begon te schilderen&nbsp;werkte ik aan uitvergrotingen van tekeningen en diagrammen, om zo een&nbsp;zeer &quot;geschreven&quot; benadering te verkrijgen, die ver afstaat van elke gebarende schilderkunst. Een reactie op mijn eigen hang naar estheticisme waar ik me van gewaar werd na 660 schilderijen. In de loop van de tijd is mijn techniek ge&euml;volueerd, ik gebruik meer picturale elementen die ik telkens opnieuw bewerk, tot ze op een of andere manier&nbsp;groeien. Een&nbsp;fotograaf bevindt zich&nbsp;in het moment, maar ik zal me daar nooit bevinden, ik kom altijd te laat toe. Met een film kan je uitbeelden wat je aan het filmen bent. En dat is net zo&nbsp;met schilderen&nbsp;omdat&nbsp;we het beeld niet nemen, maar het benaderen. Bovendien -als&nbsp;we ons meer zouden openstellen voor de nieuwe media in plaats van ze te bevechten-&nbsp;lijkt het mij verrijkend om dit picturale element een plaats te geven in ons bestaan door het van betekenis te voorzien.&nbsp;

&nbsp;

Bewerking&nbsp;Laura de Coninck

<a href="https://www.palazzograssi.it/fr/expositions/en-cours/luc-tuymans-la-pelle/" target="_blank">&quot;La Pelle&quot;,</a> Luc Tuymans, 24 maart 2019 tot 6 januari 2020 
Palazzo Grassi, Pinault-verzameling, Veneti&euml;.

Luc Tuymans: "We kunnen niet zomaar genoegen nemen met onze geschiedenis"

Recommended posts for you

Beauty

Is een minikoelkast om cosmetica in te bewaren de investering waard?

Art & Culture

Voorspellingen voor 2025: wat zijn de trends in mode, design, food en AI?

Food

Detox gids: 6 ingrediënten om te eten na de feestdagen

Beauty

Dessange bedacht een volledige feestcollectie opgebouwd in slechts vier stappen

People

Meghan Markle is terug op Instagram en deelt een leuk nieuwtje

Food

Folia: het fine dining restaurant in Antwerpen waar groenten de hoofdrol spelen

Art & Culture

10 feel good films om te streamen op oudejaarsavond

Art & Culture

7 x een origineel cadeautje voor de host van je volgende (kerst)diner