Jessica Chastain staat op de cover van het jubileumnummer van L'Officiel
Fotografie Alexi Lubomirski
Styling door Laura Ferrara
Ondanks de aandacht die er op de rode loper aan besteed wordt, staat mode voor sterren meestal los van hun leven. Voor de veelzijdige actrice Jessica Chastain is het echter elementair: een waar genoegen dat zowel een middel tot zelfexpressie is als een gelegenheid tot innerlijke groei. Fashion is als muziek, zei ze tijdens een interview deze zomer. “Ik krijg er constant andere gevoelens door. Mode geeft me toegang tot verschillende delen van mezelf.” Het die visie - samen met het soort exquise botstructuur die net zo goed in het oude als het nieuwe Hollywood thuishoort - die van Chastain de vanzelfsprekende keuze maakte als boegbeeld van het honderdste L’OFFICIEL nummer.
Ze moest ook aan verjaardagen denken tijdens ons gesprek, enkele dagen nadat ze uit Cannes terugkeerde, 10 jaar na haar debuut in de Franse stad met The Tree of Life van Terrence Malick. “Mijn filmcarrière is nu tien jaar oud, wat schokkend is”, zegt ze. Hoewel dat eigenlijk alleen maar klopt omdat ze er in zo’n relatief korte tijd in geslaagd is een zo rijke en interessante carrière op te bouwen. Als je een idee wilt hebben van de range van de actrice, moet je alleen maar kijken naar de twee projecten die deze maand in première gaan: The Eyes of Tammy Faye, een biopic van Michael Showalters waarin ze in de huid kruipt van de emotionele, door schandalen geplaagde evangeliste, en de hedendaagse reprise door Hagai Levi van Ingmar Bergmans Scènes uit een Huwelijk (1973) voor HBO, waarin de rollen van de man en de vrouw zijn omgedraaid.
L’OFFICIEL: Ik heb de eerste twee afleveringen gezien van Scenes from a Marriage en The Eyes of Tammy Faye. Ik moet je feliciteren met beide werkelijk geweldige - en ongelooflijk verschillende - projecten en prestaties. Wat trekt jou aan in een rol?
JESSICA CHASTAIN: Dat hangt ervan af. Soms zijn het de personen met wie ik werk. Vaak spreken rollen mij ook aan omdat ik nog nooit iets gelijkaardigs heb gedaan en ze uitdagend zijn. Maar wat me altijd aantrekt, is het gevoel dat ik iets positiefs de wereld in stuur. Niet dat ik altijd aardige personages speel, maar positief in de zin van genderstereotypen doorbreken of een dialoog opstarten. Ik vraag mezelf altijd af: “Wat breng ik in de wereld? Draag ik bij aan de maatschappij?”
L’O: Is dat iets waar je altijd over hebt nagedacht? Of is het iets waarvan je je realiseerde dat je erover na moest denken toen je eenmaal in de filmwereld zat?
JC: Aanvankelijk dacht ik daar niet echt over na omdat ik de keuze niet had. In het begin van je carrière ben je gewoon zo blij dat je uitgekozen wordt. En dan begint je carrière zich te ontwikkelen en te evolueren. In plaats van blij te zijn om gekozen te worden, ben je ook blij om keuzes te hebben. En je begint te begrijpen dat je kracht voortkomt uit de keuzes die je maakt - zoals bij iedereen eigenlijk. Toen ik Zero Dark Thirty draaide met Kathryn Bigelow, zag ik welke vragen haar werden gesteld. Er is een groot verschil tussen hoe de wereld en de industrie tegen haar praten en hoe ze tegen mannelijke filmmakers praten. Ik zag ook de stereotypen die mensen over mijn personage hadden. Ik was er echt van overstuur, maar op dat moment begreep ik dat film een politieke daad kan zijn. Dat heeft echt het verlangen in mij wakker gemaakt om projecten te kiezen die een soort rimpeling in het gesprek teweegbrengen, die een soort grens verleggen, die echte mensen uitbeelden.
L’O: Was het dat wat je aantrok om een film over Tammy Faye Bakker te maken?
JC: Ik denk dat het tijdens het filmprijzencircuit was voor Zero Dark Thirty. Mensen vroegen wat ik daarna wilde doen, en de documentaire over Tammy Faye was op TV. Ik keek ernaar en dacht: wauw, dit voelt als een ongelooflijke rol. Het zingen, het preken, alles. Het voldeed aan al mijn eisen, ook al omdat het voor mij een fout rechtzet. Ik was zo van streek over hoe ze behandeld werd door de media. Het feit dat we een heks van haar maakten vanwege de make-up die ze droeg en hoe ze eruitzag, in plaats van te luisteren naar wat ze zei over liefde, religie, christenen en waar het christendom over zou moeten gaan. Hoe ze mensen de hand reikte die het gevoel hebben dat ze in de steek gelaten zijn.
Het brak mijn hart dat ze daar nooit erkenning voor kreeg. Ze werd gewoon belachelijk gemaakt. Zelfs nu nog, als je het over Tammy Faye hebt, zeggen mensen: “Oh ja, ze zingt en er loopt mascara over haar gezicht.” Ik heb haar honderden uren bestudeerd, ik heb alle beelden bekeken die ik kon vinden. Er is niet één video met mascara die over haar gezicht loopt. Ik denk dat het in ons geheugen zit door de media, de comedysketches en de mensen die haar belachelijk maakten. En dat is wat we ons herinneren. Het verandert hoe we ons de realiteit herinneren. Ik wilde de mensen laten zien wie ze werkelijk was.
L’O: Over make-up gesproken, en de ongelooflijke protheses en de heel lange, gemanicuurde nagels: de manier waarop je in de film blikjes Diet Coke opent met een nagelvijl beantwoordde een heleboel van mijn vragen.
JC: De reden dat ik weet hoe dat moet, is omdat mijn moeder zulke nagels had. Zodra we op de set waren had ik zoiets van, ik moet een blikje openmaken. Heeft er iemand een nagelvijl? Mijn moeder had altijd een nagelvijl in haar tas om haar blikjes frisdrank te openen.
L’O: Heb je uren en uren en uren in de make-upstoel gezeten?
JC: Oh ja. Eerlijk gezegd, dat ga ik waarschijnlijk nooit meer doen. Het was behoorlijk angstaanjagend voor mij. In het verleden heb ik wat gezondheidsproblemen gehad. Ooit heb ik een longembolie gekregen, en als ik in een vliegtuig stap, denk ik altijd dat ik voorzichtig moet zijn en geen bloedklonters mag krijgen. Toen ik daar zat, de eerste week, dacht ik: goh, het is net alsof ik elke dag in een vliegtuig zit. Je moet heel stil zitten. Ik droeg drukkousen. De eerste opnamedag pikten ze me op om half vier ‘s ochtends. Wat ik uiteindelijk deed, was me afvragen: hoe kan ik hier iets positiefs van maken? Elke ochtend keek ik minstens 4 uur naar Tammy Faye. Andrew [Garfield, die Jim Bakker speelt] was er dan bij en we deelden clips die verband hielden met de scènes die we die dag aan het doen waren. Ik keek naar haar, ik luisterde naar haar, ik had een audiobestand met alleen haar stem. Als ik mijn ogen moest sluiten voor de protheses en de make-up en iedereen die me beschilderde, luisterde ik naar haar en herhaalde wat ze zei. Het was alsof ik vier uur lang op de luchthaven aan het taxiën was voor het vliegtuig kon opstijgen. Tegen de tijd dat ik in de lucht was, dat ik aan het acteren was, had ik al 4 uur op de startbaan achter de rug. Het hielp echt toen ik eenmaal op de set stond. Maar de allereerste test met de hele prothese aan was me te veel en kreeg ik een lichte paniekaanval. Als je dan begint te denken oh god, oh god het ziet er verschrikkelijk uit, begin je normaal gesproken te zweten, en je hart klopt snel. Al die dingen maken het erger omdat je huid niet kan ademen, en je kan de prothese niet verwijderen omdat je je huid kunt beschadigen.
L’O: Zing je alles zelf in de film?
JC: Ja! Nog zoiets. Ik was echt bang. Ik bedoel, ik heb gezongen op school maar dat was eerder acteer-zingen. Cabaret en zo, niet zoals dit. Tammy Faye is een onbeschroomde zangeres, net zoals ze onbeschroomd is in haar mode en in haar liefde - ze is een bruller. Ze zingt het gewoon uit, ze zingt voor Jezus! En dat is heel iets anders. Ik was heel blij toen ik naar de vooropnames ging met Dave Cobb [die de muziek voor A Star Is Born produceerde], maar tegelijk was ik doodsbang. Ik kwam opdagen met een fles whisky en dronk twee dagen lang whisky terwijl ik zong. Op de tweede dag verhoogde Dave de noten naar een hogere toonaard. Dat soort producer is Dave - hij is zo slim. “We gaan alles opnieuw doen vanaf dag één”, zei hij. Wat!? “Je zingt alsof het makkelijk is. Als zij zingt, gaat ze naar 10, naar 12, en daar dan nog voorbij. We moeten je zo ver krijgen dat je bang bent dat je die noten niet zult halen. Ik heb elke grammetje energie van je nodig in die nummers.” En dat is wat we in de film hebben. Je hoort me echt pushen voor elk nummer.
L’O: Ook perfect: je bent het gezicht van het honderdjarig bestaan van L’OFFICIEL en je doorloopt minstens een halve eeuw modetrends in die ene rol. Heb je een favoriet?
JC: Waar ik echt dol op was, omdat het zo onnozel was: de witte bontjas met de witte hoed. Namaakbont natuurlijk. Ik had echt een foto van haar gezien die ik meenam naar Mitchell Travers, onze kostuumontwerper, zo van “Mitch, alsjeblieft! Dit is de look die we moeten hebben!” Ik hou ook van hoe ze er in de jaren 90 uitzag. Haar rode jasje met luipaardvoering - ze heeft ooit gezegd dat haar twee favoriete kleuren roze en luipaard waren. Het is een manier om haar te eren.
L’O: Het is leuk als een personage van mode houdt zonder dat dat wordt afgeschilderd als een zwakte, of pure ijdelheid.
JC: Precies! Wat is daar eigenlijk mis mee? Ik heb een probleem met mensen die vrouwen verwijten dat ze honderden schoenen of te veel kleren hebben. Komaan! Als vrouwen er fantastisch willen uitzien, laat ze er dan fantastisch uitzien. Laat ze zichzelf uiten op welke manier ze maar willen. Als ze een kilo makeup willen dragen, laat ze dat dan doen. Als ze pruiken willen dragen, laat ze dat dan doen. Ik hou van mode en glamour als een vorm van zelfexpressie.
L’O: Je bent net in Cannes geweest, wat natuurlijk het neusje van de zalm is op het vlak van grote, glamoureuze rodelopermomenten. Is dat iets wat je altijd leuk hebt gevonden of hoort het gewoon bij het werk?
JC: Dat heb ik altijd al leuk gevonden. Toen ik opgroeide, waren mijn oma en mijn moeder altijd heel glamoureus gekleed. Ik heb je al verteld over mijn moeder en haar nagels en haar nagelvijl. Daar heb ik altijd van genoten, ook al kon ik me dat nooit veroorloven, tot ik in de filmwereld terechtkwam. Ik hou van mode omdat - en dit kan misschien vreemd klinken - ik heel sensitief ben. Ik kan overprikkeld raken. Mijn man plaagt me ermee omdat ik een carrière heb gekozen waar veel mensen bij betrokken zijn. Maar als er veel lawaai is, als er veel energie is, moet ik soms even stil worden en in een stille kamer gaan zitten. Ik ben heel open en gesloten tegelijk. Als ik geel draag, voel ik dat. Als ik een pak draag, voel ik dat. Ik voel de energie van wat ik draag. Als ik helemaal wit draag en mijn haar is gevlochten, als ik een minirok aan heb, wat het ook is, ik voel het en het draagt op de een of andere manier bij aan wie ik ben. Ik hou er echt van om jurken aan te trekken en de rode loper op te gaan in Cannes. Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar elke outfit die ik draag, geeft me het gevoel dat ik een ander soort vrouw ben.
L’O: Voel je je aangetrokken tot één stijl in het bijzonder? Je hebt een heel klassieke uitstraling. Ik heb de indruk dat Botticelli wordt genoemd in elk artikel dat ik over jou las.
JC: Daar hou ik eigenlijk wel van. Ik hou van de geschiedenis van de mode. Ik draag graag een korset, ik hou van dat soort klassieke looks. Ik ben niet mager en ik doe echt niet ... te veel aan lichaamsbeweging. Ik sport, maar ik ben er niet gek op. Daar ben ik blij om, en ik ben blij om te laten zien dat ik rondingen heb. Ik voel me daartoe aangetrokken, maar ik voel me soms ook aangetrokken tot androgynie. Het enige waar ik echt niets voor voel is granny chic. Dat is een beetje een afknapper.
L’O: Hoe heb je Scenes from a Marriage in 2021 aangepakt? Heb je de originele Bergman-film opnieuw bekeken, of wilde je er afstand van nemen?
JC: Oscar [Isaac] en ik hebben hem zeker herbekeken. Het was belangrijk om ernaar te kijken, maar het was ook bevrijdend, omdat veel mensen zich misschien afvragen waarom we een remake van Bergman-film zouden maken. Ook omdat Liv Ullman een van de beste actrices ooit is. Dat weet ik niet alleen omdat ik al haar films heb gezien, maar ook omdat ik met haar heb gewerkt toen ze mij regisseerde. Ik weet wie ze is en hoe geweldig ze is. Er is niets wat ik beter kan doen dan wat zij heeft gedaan. Voor mij was het onze vrijheid dat we de film niet kopieerden omdat de geslachten verwisseld zijn. De film uit de jaren zeventig is ongelooflijk omdat hij echt een beeld geeft van de huwelijken van die tijd: dit is wat vrouwelijkheid is, dit is wat mannelijkheid is. En nu nemen we dat vertrekpunt en denken we, oké, wat gaan we zeggen over het huwelijk vandaag? Wat is vrouwelijk, wat is mannelijk. Wat is moederschap en wat is vaderschap? En wat is de verwachting van de rollen die we moeten spelen? Ik hou van het origineel. Oscar en ik bestudeerden de film op het vlak van de grotere thema’s, maar niet op het vlak van acteren. Ik speel een heel ander personage dan Liv Ullman. Niet alleen vanwege het tijdsverschil, maar ook omdat ik een ander personage speel: de echtgenoot. We hebben het origineel bestudeerd, maar we hebben het ook losgelaten.
L’O: Op de een of andere manier voelde het heel belangrijk dat het deze keer een vrouw was die de actie aanstuurde, die haar man verliet voor een jongere man, in plaats van dat zij degene was die achterbleef met het kind.
JC: Dat gebeurt nu eenmaal. Dat is altijd al gebeurd! Het gebeurt eigenlijk al honderden jaren. Dat is ook waar Een Poppenhuis over gaat. Het gaat niet over ontrouw, maar Nora verlaat haar familie. Dat toneelstuk is lang geleden gemaakt. Het wordt tijd dat we beginnen te denken van oké, vrouwen zijn van vlees en bloed. Ze hebben verlangens en ze zijn gecompliceerd, net als mannen. Mannen zijn ook gecompliceerd en hebben niet zo leuke dingen gedaan en soms egoïstische dingen, en soms doen vrouwen niet zo leuke en egoïstische dingen. Dat is gewoon wat het betekent om mens te zijn, en ik denk dat we in se moeten beseffen dat vrouwen mensen zijn.
L’O: In een van je films in 2022, The 355, worden vrouwen actiehelden, wat spannend is. Zijn er andere aankomende projecten waar je enthousiast over bent?
JC: The 355 is met Penélope Cruz, Lupita Nyong’o, Fan Bingbing en Diane Kruger. Omdat alle actrices eigenaars zijn van de film, hebben we zelf het geld bijeengebracht in Cannes, de distributierechten verkocht, en krijgen we allemaal een percentage van de inkomsten. Het is een nieuwe aanpak. Ik heb ook net The Good Nurse gedaan met Eddie Redmayne, een goddelijke acteur, en ik sta op het punt om Tammy Wynette te gaan filmen met Michael Shannon, die George Jones speelt. Ik wil maar zeggen, als antwoord op je eerste vraag, wat me aantrekt ... Eén aspect zijn al die costerren. Om elke dag naar het werk te gaan en met zulke mensen te kunnen werken? Wie weet hoe het afloopt, maar alleen dat al is belangrijk voor mij.
Het jubileumnummer van L'Officiel ligt vanaf 24 september 2021 in de winkels.
HAAR: Renato.
MAKE-UP: Tyron Machhausen.
MANICURE: Julie.
SETDESIGN: Jack Flanagan.
FOTOASSISTENTEN: Alexei Topounov, Diego Bendezu en Conor Monaghan.
STYLINGASSISTENT: Amer Macarambon.
SETASSISTENTEN: Todd Knopke en Beau Bourgeois.
