Drie Belgische actrices poseren voor modehuis Natan
Fotografie: Zeb Daemen
Productie en styling: Lieve Gerrits
Make-up: Vera Dierckx met Dior
Make-up assistente: Anaïs Wagner
Assistent fotografie: Louis Kerckhof
Nails: Dior
Haar: Ed Moelands voor Alex & Ed Studio met R+Co.
Totale look: Natan
Bérangère McNeese
Op haar 32ste heeft Bérangère McNeese, een Belgisch-Amerikaanse uit Brussel, al een goed gevulde carrière achter de rug. Ze acteerde als kind al in reclamespotjes, volgde tegelijk acteerlessen en werd opgemerkt door casting directors. Dat was geen toeval: als jong meisje stuurde ze hen brieven om te tonen hoe gemotiveerd ze was. Op haar achttiende verhuisde ze naar Parijs om journalistiek te studeren - ze liep onder meer stage bij ELLE België. Ze behaalde haar masterdiploma, hoewel ze toen al besefte dat haar studie vooral een bezigheid was en geen roeping. Daarnaast volgde ze ook acteerlessen, ging naar de theateracademie Cours Florent en de plaatselijke conservatoria. Maar Bérangère vond het moeilijk om de vrijheid die je nodig hebt om te acteren te verzoenen met het vaste stramien van de opleidingen. Na enkele kleine rollen in speelfilms brak ze in 2012 door in de rol van de dochter van Dany Boon in “Eyjafjallajökull”.
Ze nam deel aan veel producties, maar wilde vooral verhalen vertellen van vrouwen die op haar leken. Ze produceerde zelf twee kortfilms, acteerde in één ervan en ontving in 2020 de Magritte-prijs voor beste kortfilm. Amper dertig jaar oud, anticipeert ze nu al op de toekomst van haar carrière: “Voor een actrice is ouder worden vaak een nadeel.” Als autodidact heeft ze soms nog last van het imposter syndrome, maar ze werkt continu aan haar zelfvertrouwen. Momenteel is ze te zien in de serie “HPI” op TF1 en RTBF, in “Braqueurs” op Netflix, en binnenkort in de producties van Pascal Elbé, François Pirot (naast Jérémie Renier), en Giovanni Aloi (met Leila Bekhti en Anthony Bajon). Intussen werkt ze ook nog eens aan een eigen langspeelfilm die ze momenteel aan het schrijven is. “Tijdens de eerste lockdown kwam ik tot rust. Ik kon me vol enthousiasme aan het schrijven zetten. In de tweede lockdown werd ik plots voor van alles en nog wat gevraagd – heel raar.” Hoe laadt ze haar batterijen op nu ze van het ene project, het ene leven en de ene stad naar de andere moet hollen (ze pendelt tussen Parijs en Brussel, tussen Montmartre en het Zuidstation)? “Door samen te zijn met andere mensen, maar ik heb het ook nodig om alleen te zijn. Reizen voedt me. Ik kom weer tot mezelf als ik mijn grootmoeder in de Verenigde Staten bezoek. En voor de rest wandel ik vaak met muziek in mijn oren. Het is de soundtrack van het leven die mijn gedachten stuurt en me onderdompelt in mijn emoties, mijn persoonlijk drama. Dergelijke zuiverende momenten van reflectie moet ik op mijn eentje ervaren.”
Film en mode gaan altijd goed samen om verhalen te vertellen, en Bérangère is bekend met Natan, dat haar kleedde voor de prijsuitreiking van de Magrittes. “Ik vond het leuk om zo’n rol op mij te nemen, te proberen niet te veel naar mezelf te kijken en niet te streng voor mezelf te zijn”, vertelt ze over deze shoot. “Het is als een kinderspelletje. Mode wekt mijn nieuwsgierigheid en ik ben me zeer bewust van de mogelijkheden om het verhaal van een personage te vertellen via een kostuum. De kleding in een film is op zich al een groot deel van de dramaturgie. Maar in het dagelijkse leven ben ik vrij praktisch: jeans-sneakers-Thalys! Als ik in een kledingstuk investeer, is het om mijn onafhankelijkheid uit te drukken, om een sterke en zelfverzekerde persoonlijkheid uit te stralen. Mijn hele leven lang heb ik outfits gekozen die mij niet te veel definieerden, om een neutraal canvas te blijven voor de compositie van een personage. Ik draag veel zwart, wat ruimte laat voor projectie, van het scherm tot de donkere kamer. Mijn laatste aankoop is een paar tweedehandse boots van Chloé. Vintage is een echte levensstijl voor mij, en niet alleen als het om kleding gaat. Ik vind het fijn dat voorwerpen al verschillende levens hebben gehad voor ik ze draag. Dat maakt mijn dagelijks leven rijker. Stukken die door de tijd hebben gereisd en vandaag nog bestaan, kunnen geen vergissing zijn.”
Sophie Maréchal
Het leven van Sophie Maréchal begon als een film: ze kwam bijna ter wereld op een rommelmarkt. De Brusselse actrice studeerde af aan de toneelafdeling van het INSAS-instituut. Het heilige vuur dat haar naar de film leidde? In haar geval was er veel toeval mee gemoeid: toen ze 15 was, vergezelde ze een vriendin naar een casting en kreeg ze haar eerste rol. Van vertolkingen in kortfilms over series tot langspeelfilms, met onder meer een rol in de nieuwe film “Saint Habib” van Benoît Mariage, heeft ze intussen de stap gezet naar de andere kant van de camera en bereidt ze haar eerste kortfilm voor. Ze is te zien in “The Spiral” en ze speelt Zoé Fisher in “La Trêve”, onder meer uitgezonden op Netflix en Canvas. Sophie bouwt haar carrière op in golven. “Ik laat me meeslepen en als het stopt, dan stopt het ook. Maar cinema is mijn thuis.” Sophie volgde lessen in scenarioschrijven en begon na tien jaar op de set aan haar eerste persoonlijke project. “Regisseren is de volgende logische stap. Ik sta graag ten dienste van het werk van een ander, maar wil ook zelf verhalen vertellen. Ik wil niet acteren in mijn eerste film, zodat ik me volledig kan concentreren op het regisseren.” In oktober filmt ze dus in Brussel en het Franse departement Côtes d’Armor het verhaal van een hyperactieve working girl met veel connecties, maar volledig losgekoppeld van zichzelf en haar gevoelens. Een film verankerd in de zorgen van de tijd, met een dromerig en poëtisch kantje. “Een van de personages is een heliumballon die twee mensen met elkaar verbindt.”
Zelf is ze heel actief. Om haar creatieve energie te behouden, mediteert ze veel. De vraag waar haar hoofdpersonage voor staat, is die van een hele generatie: hoe blijf je met je voeten op de grond als je de hele tijd online bent? Sophie zit op sociale media om professionele redenen, maar houdt voor de rest een gezonde afstand. “Ik ben gefascineerd door de bewerkte beelden op Instagram die alles moeten zeggen zonder woorden. Hoe de wereld een filter heeft kunnen zetten op de maatschappij, met doordachte kadrering en bewerkte beelden.” Toen haar werd gevraagd om deel te nemen aan deze shoot voor Natan leek de modewereld, het domein van huid en aanraking, haar een interessante ervaring. “Over het algemeen heb ik weinig belangstelling voor mode, maar ik weet dat het een eigen cultuur heeft en ik heb het gevoel dat ik me er op een dag in moet verdiepen. Vooral om te begrijpen wat onze garderobe over onszelf zegt. Voor feesten en evenementen, bijvoorbeeld, leef ik me soms wel uit met pailletten en veren, ik hou van spectaculaire outfits. Maar in het dagelijkse leven ga ik voor comfort: jeans, sneakers, eenvoud. Ik kies meestal voor effen, ik ga niet voor patronen. En als ik geld stop in mooie stukken, dan is het lingerie.” Sophies gevoel voor esthetiek is geworteld in haar jeugd. Haar moeder was antiquair en actrice, haar vader componeerde filmmuziek. “Ik heb veel gereisd, veel musea bezocht. Mijn ouders brachten me liefde voor schoonheid en mooie materialen bij. Ik herken de verschillende houtsoorten van meubels en de verschillende kwaliteiten van marmer. Natuurlijk gingen we ook vaak naar de cinema. Dat heeft mijn interesse in de filmwereld gewekt. Hoe nieuwsgieriger je bent, hoe meer je passie wordt aangescherpt.”
Ooit wil Sophie in een van haar films haar fascinatie voor oude meubels integreren. “Maar niet in deze film. Die heeft een minimalistische setting.” Sophie weet afstand te nemen van haar eigen imago. “Ik stel me graag in dienst van een rol of, zoals vandaag, van een ontwerper. Ik kijk naar het hele project, als op een podium. Om niet ongelukkig te zijn, is het een troef om te weten hoe je dienstbaar kunt zijn, te relativeren, en te beseffen dat je niet alles alleen kunt dragen.” Een universeel recept, in haar beroep als in zovele andere: een doel nastreven zonder opgeblazen ego.
Lauren Versnick
Pas 27 is Lauren Versnick, maar ze is wel al actrice en producer. Ze werkt (of beter: ze rent de hele dag) op de set van de VTM-serie “Billie vs Benjamin”. De onvermoeibare Gentse, die nu in Antwerpen woont, begon op 16-jarige leeftijd (“een beetje toevallig”) met modellenwerk en behaalde daarna een master in de economie. Maar toen ze aan het begin van haar carrière stond, wilde ze - praktisch en vastberaden -als ze is - een jaar aan haar modellencarrière wijden. Vanuit haar ooghoeken observeerde ze de televisiewereld waarvan haar moeder, Lynn Wesenbeek, sinds de start van VTM een pijler was. “Ik ben altijd gefascineerd geweest door die wereld. Fijn om te zien hoe alle elementen in elkaar klikken. Toen ik besloot me toe te leggen op mijn modellencarrière, was de productiemaatschappij Shelter een team aan het samenstellen voor de serie “Studio Tarara”, over de beginjaren van VTM. Omdat mijn moeder als presentatrice een van de eerste VTM-gezichten was, namen ze contact met me op. Mijn moeder staat zelfs op foto’s in de setdecors.” Paradoxaal genoeg speelt Lauren niet de rol van Lynn. “Ik had nog nooit in een film gespeeld, maar ik kende de sfeer van de castings. Ik verwachtte niets, maar werd toch gekozen. Het was een buitengewone ervaring: ik was omringd door gevestigde talenten die ik zeer respecteer. Ze waren fantastisch, ze hielpen en steunden me.”
Tegelijk werd Lauren aangenomen als studente aan de American Academy of Dramatic Arts in New York. Maar door Covid kon ze er niet naartoe gaan. “Dat was natuurlijk moeilijk want ik had een lang selectieproces moeten doorlopen. Maar het komt er wel van. Alleen een beetje later dan gepland.”Naast “Studio Tarara”, was Shelter ook “Hoe Zal Ik Het Zeggen?” aan het inblikken, een feelgoodshow die een EmmyAward won in New York. Een van de producenten was niet beschikbaar, en aangezien Lauren opmerkelijk goed georganiseerd bleek te zijn op de eerste set - ze hielp ook als productieassistent - bood Shelter haar de kans om in de eerste serie te blijven acteren, en de tweede te produceren. De projecten volgden elkaar snel op, en ze bleef doorgaan. Vooral ook omdat ze tijdens de opnames van de talkshow presentator Jens Dendoncker ontmoette die intussen haar vriend is. Lauren werkt de hele tijd, dag en nacht. Ze lost problemen op, vindt ’s avonds nog duikers voor een shoot die de volgende dag bij dageraad plaatsvindt. Momenteel is ze bezig met de productie van een nieuwe dramaserie. Ze combineert met succes modellenwerk, acteerwerk en productie.
De Natan-shoot lijkt voor haar bijna uitrusten, want ze moet maar één van haar troefkaarten uitspelen. “Ik ken het merk goed, het is een heel gewaardeerd en gerespecteerd label.” Lauren houdt er ook van nieuwe mensen te ontmoeten. “Tijdens de lockdown heb ik met mijn vriend een reeks humoristische video’s opgenomen, sketches met de middelen die voorhanden waren en die we op Instagram hebben gezet. Eind 2020 was moeilijker. We werden geconfronteerd met veel onzekerheden, het werd ingewikkeld om positief te blijven en perspectieven te hebben. We worstelden ook met de eenzaamheid door de verkleinde bubbels. Daarom was ik zo blij dat ik de productie in maart kon hervatten. Zelfs met mondmaskers en regelmatige tests is het geweldig om weer mensen te zien.” In de toekomst zou Lauren alles willen blijven combineren. “Ik hou van de fysieke vrijheid van acteren, maar ook van het andere stressniveau en de bijzondere verantwoordelijkheden die bij een productie komen kijken. Je krijgt een andere kijk op de set als je het werk kent dat achter elk detail zit.” Het liefst zou Lauren haar carrière willen voortzetten in België, waar er “veel talentvolle mensen, doorgewinterde professionals en veel kansen zijn.”
