Interieurarchitect Rodolphe Parente: "Ik kijk eerder naar materialen, licht en beweging"
Na een samenwerking van vijf jaar met Andrée Putman richt ontwerper en interieurarchitect Rodolphe Parente zich nu op het creëren van sfeervolle interieurs met verfijnde en meeslepende lichteffecten.
L'OFFICIEL: Wie inspireerde je om architect te worden?
RODOLPHE PARENTE: Ik zou zeggen mijn vader. Hij had een bouwbedrijf en alle architecten kwamen bij ons thuis om hun projecten te bespreken. Van jongs af aan was ik gefascineerd door de dialoog tussen de hand en het materiaal, tussen architecten en locaties.
LO: Hoe was je opleiding?
RP: Ik wilde eerst naar een technische universiteit of een wiskundige opleiding, maar ik maakte een volledige ommezwaai en schreef me in bij de Beaux-Arts in Dijon. Daar kreeg ik les van gerenommeerde docenten, zoals Daniel Rolland, die tekenen doceerde.
LO: Was het niet verwarrend om in zo'n totaal andere wereld terecht te komen?
RP: Ik moest mezelf volledig opnieuw programmeren. Ik bracht al mijn tijd door in de bibliotheek en probeerde alles over alles te leren. Het feit dat ik niet was opgegroeid in een artistieke omgeving, zorgde er waarschijnlijk voor dat ik sneller leerde en dingen intensiever ontdekte.
LO: Heeft dat je geholpen om je visie te ontwikkelen, beïnvloed door wat je las?
RP: Ik keek met een frisse blik naar deze artistieke wereld die mij overstijgt. Ik herinner me tentoonstellingen in het Consortium in Dijon over het werk van Barbara en Michael Leisgen, of de installaties van Yayoi Kusama. Dat was subliem! Na mijn tijd aan de Beaux-Arts ging ik naar de Arts-Décoratifs in Straatsburg en vervolgens naar de ECAL in Lausanne. Daar ontmoette ik kunstenaars zoals Florence Doléac van Radi Designers en Ronan Bouroullec.
LO: Hoe ben je bij Andrée Putman terechtgekomen?
RP: Ik had het geluk dat ik al heel vroeg opdrachten kreeg voor projecten zoals de renovatie van het Morgans Hotel in New York. Ik denk dat mijn enthousiasme en energie meteen duidelijk maakten dat ik naast meubelen ook binnenhuisarchitectuur wilde doen. Andrée vertelde me een zin die me nu nog steeds bijstaat: 'Als je niet durft, heb je al verloren'. Als je die overtuiging hebt, is alles mogelijk. Bij haar leerde ik mengen en anders kijken naar materialen. Als zij sprak, was het surrealisme in de stijl van André Breton. Ik herinner me dat we op een dag een collectie moesten ontwerpen voor Poltrona Frau en dat ze ons het verhaal vertelde van een klein meisje dat een gouden kikker kust aan de voet van een boom. Dat was haar uitgangspunt, haar inspiratie voor het ontwerpen van deze collectie. Dus nam ze elementen uit dat verhaal, probeerde ze te begrijpen en te analyseren om lijnen te ontwerpen en voor te stellen. Het was een totaal onverwachte manier van werken. Ik hield van haar verlangen om dingen te verplaatsen, haar manier om een materiaal te laten stralen, het was heel interessant. Ik herinner me ook een gesprek dat ze op 82-jarige leeftijd had over de kleur van auto's in Parijs, dat vals wit dat volgens haar een mooie lakkleur zou zijn voor een kofferbak. Haar oog was altijd open.
LO: Kun je een voorbeeld geven?
RP: Voor een collectie voor Poltrona Frau vertelde ze ons een verhaal over een meisje dat een gouden kikker kuste aan de voet van een boom. Dat was haar inspiratiebron. Ze analyseerde de symboliek en vertaalde dat naar design. Haar benadering was volledig onverwacht, maar altijd boeiend.
LO: Hoe lang werkte je met haar samen?
RP: Bijna vijf jaar. Net voordat ik dertig werd, besloot ik mijn eigen studio te starten, in 2009. Dat was het begin van mijn evolutie naar art direction. Ik begon me te richten op hoe je een merk tot leven brengt, niet alleen op stijl.
LO: Wat een opdracht!
RP: Fantastisch om een project te realiseren dat Beton heette. Ik stelde me een glanzende rode vloer voor, een minimalistische gouden koperen kolom, een symbool van spiritualiteit, nachtkastjes die opengaan als de blouse van Gray en een douche in een roestvrijstalen doos. Geraffineerd, gedetailleerd en nauwgezet creëerde ik een project van zeldzame schoonheid en uniciteit omdat ik een klant had die ik kon vertrouwen.
LO: Vertel ons over jouw idee van stijl...
RP: Ik wil een definitie vermijden, ik heb het liever over gecontextualiseerde projecten en ontwerpcultuur. Locatie is één ding, maar het belangrijkste is om te begrijpen wat mijn klanten willen: hun gewoonten, rituelen en levensstijlen. Het is heel belangrijk om met hen te pingpongen om projecten op maat te creëren.
LO: En wat is de betekenis van kleur en de plaats van hedendaagse kunst in je werk?
RP: Ik bedoel kleur als het architecturaal en meeslepend is. Het veroorzaakt vormen die onze perceptie van ruimte veranderen. Wat hedendaagse kunst betreft, heb ik het geluk om klanten te hebben met prachtige collecties, maar ik ben geen kunstadviseur. Als mijn klanten er een hebben, onderhoud ik een nauwe dialoog om hun stukken te plaatsen. Anders zijn er klanten die ons vragen om hun tentoonstelling te ontwikkelen. Je hoeft niet snobistisch te zijn over aanwinsten; je moet zien hoe een aanwinst bij ons aanslaat. Dus geven we tips over kunstenaars, galeries, enz.
LO: Is er een inspiratiebron die vaak, zo niet altijd, terugkomt?
RP: Een gordijn van Félix Gonzalez-Torres. Ik hou van deze zeer eenvoudige materialen die zoveel zeggen en tegelijkertijd een gevoel van immaterialiteit introduceren. Ook beelden uit het werk van James Turrell en zijn relatie met ruimte, kleur en perspectief inspireren me. Ik kijk niet naar wat mijn tijdgenoten doen, dat interesseert me niet. Ik vind een jurk van Jean Paul Gaultier, geborduurd met een bepaalde kleurovergang, veel interessanter, omdat daar iets bijzonders in te ontdekken valt. Ik ben een interieurontwerper, dus mijn interesse ligt bij volumes, materialen, licht, beweging, gebaren, zoals hoe een lade opent of hoe een kastdeur sluit, welk geluid die deur maakt. Dat fascineert me en dat vind ik ook terug in de experimenten van kunstenaars.
LO: Je noemde eerder de traditie van de 'ensemblier'. Hoe vertaal je dit in je projecten?
RP: Designer-decorateurs hebben allemaal een bijzonder sterke band met ambacht. Hoewel het tegenwoordig bijna vanzelfsprekend is om over kunst en ambacht te spreken, blijven we het ondersteunen. Ik breng graag tijd door in werkplaatsen om de gebaren, objecten, materialen te begrijpen, hoe een borduurwerk wordt gemaakt of hoe een stof wordt geplooid, zodat we dit kunnen vertalen naar andere werelden. We gebruiken deze vaardigheden alleen als ze tot iets nieuws leiden. Ik hou niet van overladen werelden waar alles wordt opgestapeld om gerust te stellen. De grootste uitdaging in ons werk is weten wanneer je iets moet weglaten en dit duidelijk maken aan onze klanten.
LO: Waar werk je momenteel aan?
RP: Samen met Marion Mailaender werk ik aan een sportcomplex, het beroemde Ken Club. Volgend jaar leveren we het legendarische hotel Le Provençal in Juan-les-Pins op. We hebben nagedacht over hoe we de charme van dit familiehotel, met zijn gulheid en ietwat oude stijl, kunnen behouden. Ook zullen we een hotel in Rome opleveren voor de Experimental Group. Voor mij, met een Italiaans (mijn vader komt uit Abruzzo) en Frans paspoort, is dit hotel een cadeau. Daarnaast werken we aan een residentieproject in Pantelleria, waar schrijvers, kunstenaars, ontwerpers en geologen zullen worden uitgenodigd. En we zijn bezig met een huis in de Hamptons.
LO: Klopt het dat sommige van jouw stukken onlangs zijn aangekocht door Mobilier National?
RP: Ik heb een tiental stukken ontworpen, waaronder fauteuils en verlichting, met verschillende varianten. Deze meubels zijn vanaf het begin van mijn bureau via projecten geïntroduceerd. Het is een product dat zijn eigen leven leidt. Ik ben zowel interieurarchitect als ontwerper. Deze tussenrol past perfect bij mij.
LOHI: Welke kunstenaar sprong er voor jou uit tijdens deze editie van Art Basel Paris?
RP: Mijn favorieten zijn Jesse Darling bij Sultana en Osama Al Rayyan bij Federico Vavassori.
LOHI: Voor wie zou je een huis willen ontwerpen?
RP: Voor een kunstenaar. Het mooiste huis dat ik ooit heb gezien, is dat van Bob Hope in Palm Springs.
