K-house DJ Peggy Gou vertelt over haar roots in de mode, carrièretegenslagen en familie
De in Berlijn gevestigde, Zuid-Koreaanse superster en producer van elektronische muziek, wat ze zelf vaak als K-house bestempeld, dacht altijd dat ze stylist wilde worden nadat ze een mode-opleiding aan het London College of Fashion deed. Achteraf ondervond Peggy Gou dat ze het vooral leuk vond om ongebruikelijke looks te dragen terwijl ze achter de draaitafels stond. Met hits als Starry Night, I Go en It Makes You Forget timmert ze ondertussen al even aan de weg. Niet alleen op vlak van muziek, maar ook samenwerkingen, waarvan die met Zalando Designer een perfecte match lijkt te zijn met haar interesses. Ze vertelt daar meer over, alsook deelt ze eerlijke verhalen waardoor we nóg meer van haar zijn gaan houden.
Wanneer heb je besloten om muziek te gaan maken?
Peggy Gou: Het precieze moment weet ik niet, maar tegen de tijd dat ik in 2013 met mijn hakken over de sloot afstudeerde, wist ik zeker dat ik naar Berlijn wilde verhuizen om het in de muziek te proberen. Mijn ouders waren daar natuurlijk niet zo blij mee. Eerst hadden ze bakken met geld uitgegeven aan mijn modeopleiding en nu wilde ik ineens DJ worden. Maar ik zei: geef me twee jaar. Als het niet lukt, ga ik terug naar Korea en ga ik Engelse les geven.
Hoe was het om in Berlijn te wonen?
Ik werkte in een platenzaak en ik ging ook veel uit. Sommige mensen gaan naar de kerk, ik ging elke zondag naar de Berghain. Ik stond altijd op dezelfde plek vooraan, bij de dj-booth. Ik noemde het 'de Peggy-ruimte'. Dansen en vooral kijken. Hoe mixt de DJ? Welke muziek werkt op welk moment? Wat een freak, moeten die DJ's gedacht hebben, maar ik heb er veel geleerd en mensen ontmoet die me verder konden helpen.
Hoe ben je zo succesvol geworden?
Ik was op dat moment al vier of vijf jaar bezig met produceren en draaien. Veel mensen denken dat ik een of ander zondagskind ben dat plotseling opdook. Dat stoort me heel erg, want ik was gewoon een buitenstaander in de muziekindustrie: als Koreaanse, als vrouw, als iemand met een mode-achtergrond. Ik heb moeten vechten om er doorheen te komen.
Voor welke uitdagingen kwam je te staan?
Er waren zoveel uitdagingen. Mensen die me vertelden dat mijn tracks niet goed genoeg waren en dat niemand ooit mijn platen zou willen kopen. Soms stuurde ik mijn cv of muziek in en kreeg ik gewoon geen reactie. Of er waren mensen die me alleen maar wilden vertellen wat ik moest doen en mijn mening als minderwaardig van tafel veegden. Maar daar praat ik liever niet over. Het motiveerde me juist om het beter te doen, om harder te werken.
Hoe ziet je samenwerking met Zalando eruit?
Ik maak deel uit van het Zalando Designer-collectief met Coco Capitan. Zalando Designer draait om het vieren van individuele stijl en stelt mensen in staat om te shoppen bij merken waarmee ze zichzelf echt kunnen uitdrukken. Ik vind het ook geweldig hoe het platform zich richt op het helpen van mensen om duurzamer te winkelen, waar ik echt gepassioneerd over ben. Dus ik ben blij dat ik me bij hen aansluit om hun missie als merk te ondersteunen.
Wat zijn je roots in de mode?
Ik studeerde aan het London College of Fashion, ik wilde ontwerper worden, daarna fotograaf, en daarna was ik geïnteresseerd in styling.
Heb je mode-iconen die je inspireren?
Voor mij is een mode-icoon niet per se iemand die zich op een bepaalde manier kleedt. Virgil Abloh was een icoon. Vivienne Westwood, DJ Harvey en Grace Jones. Dit zijn allemaal iconen die alles aankunnen.
Inspiratie haal ik uit de kleine dingen in het leven - alles wat je ziet, voelt, hoort en tegenkomt kan als inspiratie dienen voor welke vorm van kunst dan ook. En mensen die een manier vinden om dit op hun eigen manier uit te drukken en trouw blijven aan zichzelf, zijn inspirerend voor mij.
Had de pandemie invloed op je werksituatie?
"De pandemie gaf me veel meer tijd voor mezelf en om te creëren. Het voelde bijna als een opluchting, als ik eerlijk ben. De maanden daarvoor waren fantastisch, maar ook één groot gekkenhuis en dat begon ik te merken, zowel lichamelijk als geestelijk. Ik was de hele tijd ziek. Ik kon nauwelijks slapen, ik at onregelmatig. Begin 2020 zei de dokter dat ik op het randje van een burn-out zat en dat ik het echt rustiger aan moest gaan doen. Mijn beste vrienden maakten zich zorgen omdat ze zagen dat ik niet gezond was. En ondertussen raasde ik maar door. Pas toen ik gedwongen werd stil te staan, besefte ik dat er iets moest veranderen. De pandemie dwong me dus om het rustiger aan te doen en voorzichtiger om te gaan met mijn tijd en energie, wat een positieve uitwerking had op mijn creativiteit en wat rust en evenwicht in mijn leven bracht.
Ik was helemaal vergeten om te ontspannen. In de eerste periode dat ik thuis was, was ik zo onrustig. Een boek lezen? Werkte niet. Een serie kijken? Geen concentratie. Mijn leven daarvoor was een rollercoaster. Ik stond bijna elke avond voor een feestende menigte, een hoogtepunt, en dan stond ik stijf van de adrenaline in mijn eentje in een hotelkamer en voelde ik me gewoon down. In de lockdown leerde ik langzaam om gewoon een normaal leven te leiden, zonder al die pieken en dalen. Dat had ik echt nodig. Een beetje bakken, een beetje lezen: het was geweldig.
Wat zijn de belangrijkste learnings van de verandering?
Ik eet gezonder en sport elke dag. Maar ik doe het wel wat rustiger aan. Vroeger speelde ik soms vijf shows per week. Als ik dan een keer een vrije avond had en een andere dj zag draaien, dacht ik: waarom ben ik er niet bij? Ik legde mezelf veel druk op. Hard werken, zichtbaar blijven. Totdat een bevriende DJ me ziet: "Peggy, ook al neem je een half jaar vrij, je publiek loopt echt niet zomaar weg." Ik zie nu in dat ik echt niet elke week op heel veel plekken hoef te zijn om relevant te blijven.
Je hebt de helft van je leven in Europa gewoond, maar je bent geboren in Zuid-Korea. Welke rol spelen die roots nog in je leven?
Ik ben er trots op Koreaan te zijn. In Berlijn heb ik mijn leven, vrienden en werk, maar Zuid-Korea blijft voor altijd thuis. Als ik me niet goed voel, boek ik een ticket om daar tijd door te brengen met vrienden en familie. Het is de plek waar ik me echt oplaad."
Uit wat voor gezin kom je?
Ik ben opgegroeid in een middenklasse gezin. Ik heb een hechte band met mijn moeder. Ze heeft me altijd gesteund en geadviseerd. De relatie met mijn vader is wat gecompliceerder. Ik begrijp nu dat hij het beste met me voor had, maar vroeger vond ik hem extreem streng. Mijn broer was een voorbeeldig kind: goed in leren, nooit problemen. Ik was de rebel die het slecht deed op school. Mijn ouders wisten niet wat ze met me aan moesten.
Ben je daarom op je veertiende naar Engeland gegaan?
Ja, goed Engels kunnen spreken in Korea is een groot pluspunt voor je carrière. Daarom stuurden mijn ouders me naar Londen, zodat ik altijd leraar kon worden. Niet dat het daar veel beter ging. Omdat ik minderjarig was, moest ik een voogd hebben. Ik heb er drie versleten in drie jaar. Ik glipte het huis uit, luisterde helemaal niet. Ik hou er niet van als mensen me vertellen wat ik wel en niet moet doen."
Hoe heeft die periode je gevormd?
Ik heb altijd al een sterke drive gehad, maar deze ervaring heeft dat versterkt. Ik had mijn familie achtergelaten en was de enige Aziatische persoon op de hele school. De eerste weken liep ik met een woordenboek onder mijn arm, omdat ik de taal nauwelijks sprak. Ik schoot in de overlevingsstand. Ik ben nooit bang geweest om mezelf te laten zien en voor mezelf op te komen, maar nu had ik het gevoel dat ik wel moest. Zodat niemand me over het hoofd kon zien. Diezelfde drang om me later te bewijzen, kwam me ook van pas in de muziekindustrie. Ik laat me niet zomaar aan de kant schuiven. Als ik iets wil, ga ik ervoor.
