Interview met Parijse galeriehoudster Almine Rech over hedendaagse bezinning

De benaming resting point of accommodation komt uit het jar-
gon van opticiens verleend en verwijst naar de toestand van je

ogen wanneer ze zich niet fixeren op een bepaald object. Bij
uitbreiding alludeert het naar een toestand van dagdromen of

zelfhypnose, wanneer je je een ogenblik laat gaan in rustge-
vende introspectie. Curator Bill Powers selecteerde voor deze

Brusselse tentoonstelling dertien kunstenaars - voornamelijk
Amerikanen, vaak vrouwen, meestal schilders - die uitdrukking
geven aan dat artistieke buitenstaandersperspectief. Samen met
Almine Rech onderzoekt hij het moment waarop ze allebei hun
kritische blik op hetzelfde punt richten.

L’OFFICIEL: Wat is het concept achter je galeries?
ALMINE RECH: Het landschap van de hedendaagse kunst is aanzienlijk veranderd sinds ik in 1997 onze flagship galerij in Parijs opende. Mijn aandacht gaat vooral uit naar die evolutie. We werken niet volgens één enkel esthetisch of uniek thema, maar verkennen een waaier aan artistieke talenten - over regio’s, generaties en origines heen, zodat die uiteenlopende werelden rechtstreeks met elkaar in dialoog kunnen gaan via groepstentoonstellingen als Resting Point of Accommodation.

Op welke manier onderscheidt jouw selectie kunstenaars je van andere galeries?
AR: We hebben er altijd naar gestreefd een evenwicht te vinden tussen opkomende kunstenaars en gevestigde waarden - dat is een bepalend kenmerk van onze programmering dat nooit zal veranderen. Momenteel ontmoet ik heel wat jongere kunstenaars. Hun creatieve processen ontdekken en de inspiratie die uit hun werk naar voren komt, is een van de boeiendste kanten
van mijn job. Onze samenwerking met kunstenaars komt altijd voort uit een echte passie voor hun werk en hun bijdrage aan de levende geschiedenis van de hedendaagse kunst.

Heb je bewust voor overwegend vrouwelijke artiesten gekozen? En zo niet, wat trok je aan in hun werk?
BILL POWERS: Ik weet niet of het Joan Mitchell of Helen Frankenthaler was - iemand uit die tijd in elk geval - maar als je haar vroeg wat het betekende om een vrouwelijke kunstenaar te zijn zette ze onmiddellijk het interview stop. In alle tentoonstellingen die ik organiseer, is het voor mij vooral belangrijk om iets nieuws, iets coherents te brengen.”

Wat vind je van de evolutie van de hedendaagse kunst in België? Wat maakt deze markt bijzonder?
BP: Er worden constant nieuwe galeries geopend in Brussel, zelfs tijdens de coronacrisis. Dat is bemoedigend.
AR: België is ongetwijfeld uitgegroeid tot een epicentrum van kunst en cultuur. Wij beseften al heel vroeg dat we deze stad mee wilden helpen groeien en dat we een bijdrage wilden leveren aan de bloeiende hedendaagse kunstscène. In Brussel staan veel mensen open voor ontdekkingen, en dat maakt van de stad een fantastische plek om nieuw talent uit onze selectie te tonen.

Hoe zal de huidige situatie de hedendaagse kunstwereld en het werk van galerijen beïnvloeden?
BP: De aandacht op de markt is volledig gefocust op opkomende talenten. Het gaat daarbij niet om leeftijd. Iemand als Peter Williams, een gepensioneerde kunstprofessor, heeft net zijn eerste solotentoonstelling in een museum in Amerika achter de rug. Het Yale-programma MFA (Master of Fine Arts) heeft de laatste tijd aan kracht gewonnen. Ten minste drie van de kunstenaars in deze tentoonstelling zijn afkomstig uit dat graduate programma.

AR: De belangstelling voor kunstenaars van Generation Y is de laatste jaren sterk toegenomen; verzamelaars willen deel uitmaken van de nieuwe creatieve eeuw. Het huidige klimaat heeft die tendens alleen maar versterkt, en de technologie heeft ons tijdens de coronacrisis enorm geholpen. Maar wat de toekomst ook brengt: kunst en cultuur zullen een essentieel deel van ons leven blijven. Vandaag doet het meer dan ooit deugd dat we aan de nood kunnen tegemoetkomen om via kunst betrokkenheid en inspiratie te ervaren. Live, of via nieuwe digitale wegen.