Christian Louboutin: Ik heb geen muze

Door zijn nieuwe collectie geïnspireerd door de cultuur en kleuren van Bhutan, betuigt Christian Louboutin meer dan ooit zijn liefde voor het vakmanschap van hier en elders.

Zijn iconische schoenen zijn bekend over heel de wereld. Hoewel hij op zijn lauweren zou kunnen rusten, blijft Christian Louboutin, een fervent liefhebber van kunst en mode, zichzelf vernieuwen. Zo ging hij inspiratie putten uit de Himalaya, het celestiale koninkrijk van Bhutan. Het resultaat: een verzameling van dertien damesmodellen, met hakken uit hout gesneden en met de hand beschilderd door lokale ambachtslieden, die slechts in zes steden verkrijgbaar zijn, waaronder Parijs. De namen alleen al doen dromen: "Heaven and earth", "Punakha Hills", "Himalayan Flowers", "River of Paro", "Fairy Garden", "Mystic Clouds".

Geluk komt nooit alleen, de collectie weigert ook de tas "Elisa", geïnspireerd door de actrice Elisa Sednaoui, een goede vriendin van de maker. In zijn kleurrijke atelier ontmoetten we Christian Louboutin himself, die evenveel weet te vertellen over de schoenen van vandaag als de miniaturen uit vervlogen eeuwen.

Hoe is deze collectie die opgedragen is aan Bhutan ontstaan?
Christian Louboutin : Ik was verschillende keren in Bhutan geweest, waar ik de school van de dertien koninklijke ambachten van het land ontdekte. Je leert werken met hout, zoals houtverven, of klei, zoals het maken van sculpturen, maar ook andere materialen zoals metaal, borduurwerk etc. De studenten zijn tussen de 15 en 27 jaar oud. Toen een vriendin, een boeddhistische zangeres, besloot te trouwen, had ik het idee om haar schoenen met Bhutanese, spirituele motieven te maken. Ik werkte samen met de leerlingen van de school en werd vrienden met hun directeur. Naast de techniek is hun affiniteit met kleur van deze ambachtslieden fascinerend. Van mijn kant liet ik hen zien hoe ze een schoen moesten schilderen of borduren. Mijn verlangen om te experimenteren met materialen en patronen, heeft een reeks schoenen voortgebracht die het resultaat zijn van de verschillende ambachten uit Bhutan. Het heeft zes jaar geduurd.

Het is zeldzaam om zoveel tijd te nemen voor een collectie!
Ja, vooral in de mode, waar snelheid een verplichting is. Het verbaast mensen vaak dat ik niet systematisch dingen dringend vraag. Het lijkt mij belangrijk om de tijd te nemen, niet om onnodige stress te creëren. Ik ben gewend om te werken met kunstenaars en ambachtslieden wier ancienniteit moet worden gerespecteerd. Alleen zij kunnen situaties toelaten, voorstellen verbeteren. Als onderdeel van de collectie "Bhutan", was het ook nodig om te wachten op de goedkeuring van een opdrachtgever, omwille van religieuze redenen of koninklijke protocols. Sommige symbolen mogen niet op een schoen worden weergegeven, het zou heiligschennis zijn bij wijze van spreken. Ik speelde als het ware de rol van een uitgever en toen deze jonge ambachtslieden het eindresultaat ontdekten, waren ze erg blij.

1 / 2

buddhist buddhist religious art buddhist temple kingdom of bhutan no property release punakha dzong pungtang dechen photrang dzong architectural detail building buildings built 1637-1638 color colour columns column pillar pillars cultural culture decorated decorative destination detailed folk art fortification fortress heritage historic historical horizontal format inside interior intricate landmark life style lifestyle natural light painted architecture temple shrine worship

Hoe combineer je couture en ambacht?
Dat gaat heel natuurlijk. Ik heb de afbakening tussen een kunstenaar en een ambachtsman nooit echt begrepen. Een mooi schilderij lijkt misschien meer decoratief dan zinvol. Wat is bijvoorbeeld het verschil tussen Diego en Alberto Giacometti? De ene wordt beschouwd als een decorateur, de andere als een kunstenaar! Wanneer bijvoorbeeld een keramiek een vaas wordt, wordt het beeld een object. Wat bepaalt dat het niet langer kunst zou zijn, of dat het een minder nobele kunst zou zijn? Al het werk in de Bhutan-collectie getuigt van één en hetzelfde talent, van één en dezelfde leer, gemaakt door mensen die zowel ambachtslieden als kunstenaars genoemd kunnen worden.

Je bent een grote fan van kunst (en). Wat waren je eerste artistieke favorieten?
De Egyptische galerij van het Louvre, of het paleis van de Gouden Poort van Parijs, die het werk van de tijd van Franse kolonisten in Afrika representeert. Eèn scène is mij heel erg bijgebleven, zowel door zijn politieke hypocrisie als door zijn erotische ondertoon: het beeld van een blanke op zijn knieën, die het kuitverband verbindt van een zwarte man die gewond is in het been.

Rood...Hoe is deze oerkleur in je creaties geslopen?
In de bioscoop. De lippen van de actrices van de jaren 50, maar ook Egyptische en Indiase musicals, de Bollywood van die tijd, die ik telkens weer zag in een bioscoop in de buurt van mijn middelbare school. Meer recent werd ik verliefd op de roman van Orhan Pamuk, mijn naam is rood. Een verhaal van verlangen en misdaad in Istanbul in de zestiende eeuw,spannend.

Kunnen we teruggaan naar het ontstaan van de tas "Elisa" en je band met Elisa Sednaoui?
Ik wilde een tas maken met een gesp als een patroon, een verwijzing naar de sigaren van de farao, maar gemaakt in Italië met het credo dolce vita dat erbij hoort. Het was perfect voor Elisa, die van Egyptische en Italiaanse afkomst is. Ze is mijn petekind, zij koos me toen ze een kind was!

Je staat bekend om je naaldhakken, maar je ontwerpt ook platforms, kitten heels en zelfs sneakers...Waarom is het zo belangrijk voor je om je ontwerpen te vernieuwen?
Ik heb de kans om een baan te doen die een kinderdroom was. Een droom die realiteit werd, maar nog steeds even magisch is, en mijn verlangen en enthousiasme om zoveel mogelijk te creëren in alle vrijheid is nooit afgenomen. Ik werk trouwens graag aan beeldhouwkunst, waarschijnlijk omdat mijn vader meubelmaker was.

Wat zijn de beeldende kunstenaars van gisteren en vandaag die je beïnvloeden in je ontwerpen?
Sinds mijn jeugd ben ik dol op de kunst van Ghandara, een mengeling van twee beschavingen en alles wat met India te maken heeft, zoals religieuze voorstellingen van schrijvers. Ik zal altijd herinneren hoe ik op een ochtend, bij de uitgang van het paleis, ik moet 14 jaar oud zijn geweest, samen met mijn vriend Farida besloot om een film van Satyajit Ray, Devi, te gaan zien in de Cinémathèque de Chaillot. De regisseur zelf was aanwezig en het was voor mij een visuele openbaring die heel belangrijk is geweest. Over het algemeen houd ik van een bepaalde esthetiek zowel in de schilderkunst als in de bioscoop: Clovis Trouille, Andy Warhol, David Lynch, Ossip Lubitch. We herkennen onmiddellijk hun visuele werelden.

Wat zijn voor jou de mooiste huidige incarnaties van vrouwelijkheid?
Er zijn er zoveel. Ik heb geen muze: ik heb drie zussen en ik weet hoeveel facetten een vrouw kan hebben! Geen enkele persoonlijkheid is monolithisch. Dus ik kan niet alle vrouwen tot één reduceren. En in 2019 zijn er zoveel verschillende soorten feminisme!

Wat is je grootste trots?
Allereerst was er dit geweldige moment dat ik in 2002 heb meegemaakt: wijlen Yves Saint Laurent had een schoen gezien die ik had gemaakt en vroeg me om deel uit te maken van zijn laatste show. Die dag was ik erg ontroerd, ik die altijd afstand houd van het spektakel van mode. Maar in het algemeen, het is 28 jaar geleden dat ik mijn bedrijf oprichtte en ik ben er trots op mijn onafhankelijkheid te hebben behouden, tegen alle verwachtingen in.

Geen spijt dan?
Oh ja, slechts één! Dat ik niet naar mijn moeder heb geluisterd, die me zei dat ik geen crème in mijn haar moest doen ... ik had misschien mijn krullen kunnen houden! En wat er nog gebeurt de komende maanden? Ik ga terug naar Bhutan! Ik bouw de sets van een cabarettheater. Natuurlijk in het rood.

1 / 2