Les Années Folles in Antwerpen, een haven voor fijnproevers

In een elegant burgerlijk huis in Antwerpen biedt Les Années Folles veel meer dan een eenvoudig diner: het is een echte onderdompeling in de levenskunst van de jaren 1920. Chef-kok Gino Lemmens en zijn vrouw Katja Kulakova bieden een unieke ervaring die verfijnde gerechten, nostalgie en gezelligheid combineert.

Culinair thuiskomen

Wie van een restaurantbezoek een totaalbeleving wil maken, is bij Les Années Folles aan het juiste adres. Op de buitengevel van het herenhuis aan de Generaal Lemanstraat 31 in Antwerpen staat bij de gouden deurbel: “Ceci n’est pas un restaurant”. Inderdaad, wie hier een tafel boekt, betreedt een woonst waar gastronomie en de roaring twenties samenkomen. L’OFFICIEL sprak met chef Gino Lemmens over zijn unieke formule.

Zijn vrouw, Katja Kulakova, sommelier en gastvrouw, opent de deur en begeleidt ons naar de tafel. De ruimte voelt als een woonkamer, versterkt door de centrale Art Deco-kast. “We zijn nu acht jaar bezig. Het moeilijkste was een naam verzinnen,” vertelt chef Gino Lemmens (38). “We hebben een voorliefde voor Art Deco en wilden verwijzen naar de zotte jaren ’20. Ons pand dateert van 1928 en sluit daar perfect bij aan. Met de tijd zullen we zeker nog deco-elementen toevoegen, al zijn originele stukken erg duur.”

Boule de boudin

De eerste hapjes geven meteen een ‘home sweet home’-gevoel. De amuse-gueules met een nostalgische knipoog zijn ware smaakbommetjes. “De boule de boudin is ons signatuurhapje, ontstaan tijdens corona. Ik wilde Berlijnse bollen maken voor takeaway en bedacht een hartige variant met zwarte pens. Ik paste het deeg aan zodat het niet te zoet werd. Toen ik het niet meer serveerde, vroegen vaste gasten ernaar. Nu kan ik het niet meer van de kaart schrappen. Het deeg wordt gefrituurd zoals bij Berlijnse bollen, maar onze vulling is zwarte pens en het poeder erbovenop is rode ui in plaats van poedersuiker.”

burger food cream icing food presentation sweets meal plate bread dish

Geen klassieke opleiding

Of je nu kiest voor het verrassingsmenu of à la carte, alle gerechten worden dagvers bereid. Door klassieke kooktechnieken te combineren met seizoensgebonden producten en originele kruidencombinaties, creëert Gino een verfijnde signatuur. En dat zonder klassieke opleiding. “Ik volgde enkel een culinaire cursus in een stadsschool, maar geen hotelschool zoals PIVA of Ter Duinen. Ik liep kort stage bij sterrenchef Jan Buytaert in Bellefleur, maar heb vooral zelf veel geleerd. Ambacht fascineert mij in het algemeen. Het is mooi om te zien hoe mensen hun metier als een hobby beleven. Ook voor mij voelt dit niet als werk.”

adult male man person meal chef plate finger face spoon

Nostalgie troef

Een self-made chef die letterlijk woont in zijn restaurant, dat zie je zelden. “Net zoals je vrienden thuis zou uitnodigen, kom je hier op bezoek bij mij. Helaas komt er nog een rekening op het einde,” lacht Gino. “Moest ik dat kunnen weglaten, zou het fantastisch zijn, maar dan zou het niet lang duren.”

Het culinaire virus kreeg Gino in elk geval niet met de paplepel mee. “Mijn ouders namen me nooit mee naar een restaurant, maar ik besloot te gaan koken omdat ik het geweldig vond. Ik hou ervan oude recepten te herontdekken, mits een verfijnde toets en ecologisch verantwoorde aanpak. Als ik stoofvlees met een gastronomische touch kon serveren, zou ik dat fantastisch vinden.”

Hoewel de roaring twenties decadentie en economische groei symboliseren, staat Gino met beide voeten op de grond. “Mijn vrouw en ik groeiden niet op in een luxemilieu. We hebben hard gewerkt om hier te geraken. De sfeer van die feestjes is cool, maar het contrast met onze persoonlijkheid is groot. In mijn keuken zitten veel nostalgische elementen. Oervlaamse klassiekers zoals zelfgemaakte worst kom je zelden tegen in fine dining, maar ik vind het net mooi om dat wel te serveren. Het is arbeidsintensief, maar de moeite waard.”

animal clam food invertebrate sea life seafood seashell

Non-alcoholische pairing

Katja stelde de wijnkaart samen, met 200 opties, van klassieke referenties tot minder bekende parels. Ook niet-drinkers worden hier verwend. “Zelf drink ik amper alcohol en kies dus vaak voor de non-alcoholische pairing als ik uit eten ga. We werken hier al zeven jaar aan en nu is het booming business. Ik haalde inspiratie uit Nederland, waar dit al gangbaarder was. Eerst maakten we zelf kombucha en kefir, maar die belandden vaak in de gootsteen. Vandaag kiezen vier tot vijf gasten per avond voor deze pairing, wat aanzienlijk is op 28 couverts. Bij een zesgangenmenu serveren we vijf alcoholvrije dranken, waarvan we er twee tot drie zelf maken. In de toekomst wil ik ze allemaal zelf bereiden, maar voorlopig ontbreekt de tijd.”

glass alcohol beverage cocktail goblet flower flower arrangement plant knife weapon

Pure smaken

Een culinair hoogtepunt is de combinatie van zeeduivel, pompoen-kimchi, duindoorn en langoustine-jus. “Eerst wilde ik het gerecht vegetarisch maken, maar uiteindelijk heb ik geroosterde zeeduivel toegevoegd. Onder de vis ligt een pompoencrème, gemaakt van gefermenteerde pompoen. De saus en olie zijn van schaal- en schelpdieren, met enkele stukjes geroosterde pompoen.” Het gerecht wordt afgewerkt met een gel van duindoornbes. “Die bes is vrij zuur en compenseert het pikante van de kimchi.”

Ook dessertliefhebbers worden verwend en Gino past daarbij een zero-waste filosofie toe. “Ons dessert wordt geserveerd in een bloedappelsien, maar bevat geen bloedappelsien. Het sap gebruik ik voor de saus van de duif, zodat we de schil niet hoeven weg te gooien. Dit dessert serveren we al drie jaar door de positieve reacties. We verwerken alle verkrijgbare citrusvruchten en maken er een sorbet van met Timut-peper uit Nepal. Onderaan zit een pudding van citrus en crumble, bovenaan werkt ik het af met klassieke meringue zoals op citroentaart.”

citrus fruit food fruit grapefruit plant produce bread

Smoutebollen

Bij de koffie krijgen gasten een koekje gevuld met walnoot en dulce de leche in de vorm van een walnoot. “Mijn vrouw at dit als kind; ik heb er mijn eigen versie van gemaakt. Intussen is het een vast item op de kaart.”

Voor Gino draait eten om smaak. “Soms mag het zelfs een beetje comfortabel aanvoelen. Het hoeft niet ingewikkeld of grensverleggend te zijn.” Als guilty pleasure serveert hij als final touch smoutebollen. “Op de kermis laat je ze vaak links liggen, maar hier krijgen mijn gasten enkele mini-exemplaren. Ik weet nu al dat ik ze altijd zal blijven maken.” Op de kermis koop je niet meteen een zak omdat het slecht is voor de lijn, maar een keertje zondigen bij Les Années Folles kan nog net.