Tom Ford reageert: is House of Gucci een grote flop of een enorm succes?
Over House of Gucci is al zoveel gesproken dat velen die de film nog moeten zien, nu al het gevoel hebben er alles over te weten. De film, geregisseerd door Ridley Scott, was zeker de meest besproken film van het jaar, maar ongeacht de ontelbare memes, previews en sociale posts, is het een goede film?
De premisse beloofde een all-star productie van een grote Amerikaanse regisseur en een stellaire cast. Lady Gaga, Adam Driver, Al Pacino, Salma Hayek en Jared Leto spelen de hoofdrollen, en wat overblijft zijn misschien wel de meesterlijke vertolkingen van de acteurs, bovenal Lady Gaga en Driver, respectievelijk in de rollen van Patrizia Reggiani en Maurizio Gucci. Al het andere blijkt groteske en overdreven te zijn, die de saga van de familie Gucci verandert in een festival van personages dat grenst aan het komische (of moeten we zeggen belachelijk?).
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de koninklijke familie Gucci nu al grote afstand heeft genomen, dit was al voorzien voor de film uitkwam aangezien er geen banden meer waren tussen de familie en het merk, zeer zware stroppen en eerste stappen om een juridische strijd vooruit te helpen. De reden is duidelijk: de familie Gucci komt er slecht uit. Een beetje afgeschilderd als onbekwamen, een beetje als de perfecte belichaming van de stereotype, vulgaire mode aristocratieën van de jaren 80, en een beetje belachelijk gemaakt, is Reggiani misschien wel de enige die er met waardigheid uitkomt.
De film, in zijn zeer lange 150 minuten, slaagt er zeker niet in om de complexiteit te vertellen van een familie die de belangrijkste Florentijnse dynastie was van de Italiaanse mode en van een heel systeem, dat het Made in Italy van die jaren was. Het is een ambitieus project met uitstekende bedoelingen, maar met een resultaat dat niet helemaal aan die verwachtingen voldoet: het eindproduct is ontbrekend en vlak en die bittere retrosmaak die je bij het begin van de aftiteling te pakken krijgt, laat je voorlopig niet meer los. We zijn getuige van de zoveelste mislukking in het vertellen van een bladzijde uit de Italiaanse modegeschiedenis door een Amerikaanse productie die onvermijdelijk kijkt met een Amerikaanse lens en wellicht Amerikaanse vooroordelen. Het stereotype heerst zo agressief dat de film een eindeloze bijzaak wordt, tussen slecht gemanagede accenten en overdreven gesticulatie, waar elke duidelijke implicatie van complexiteit ontbreekt. En het is moeilijk om je niet af te vragen hoe het zou zijn gegaan als er een Italiaanse regisseur achter had gezeten, voor één keer.
Zelfs Tom Ford, duidelijk gepikeerd, vroeg zich af of de film een farce was. De Amerikaanse ontwerper schreef dat hij "vaak hardop heeft gelachen", maar vraagt zich ook af of dat de bedoelde reactie van de film was in wat velen een brutale recensie op Airmail noemen. Misschien is het meer een acute reflectie.
De jonge Texaanse ontwerper nam de creatieve leiding van Gucci over in 1990, haalde het modehuis uit het financiële en anonieme moeras waarin het zich bevond en werd de creatieve architect van Gucci's glorieuze jaren 90 tijdperk. In de recensie verklaart Ford dat hij diep geschokt is door de overdreven omvangrijke figuur van Paolo Gucci en besluit met de opmerking dat vaak "films in het geheugen van mensen gegrift blijven, terecht in de plaats van wat werkelijkheid is geweest." Tussen de karikaturen en de onvolledige en overdreven portretten is de film een dikke nee, en de woorden van Ford zijn misschien wel de definitieve recensie.
